ستایشت می کنم

ستایش می کنم دستانت را

که همیشه برای رسم محبت آماده اند

و هیچ نوازشی فروگذار نمی کنند

و چشمانت را که محبت در عمق زلالش موج می زند

ستایش می کنم قلبت را که به هیچ نمی فروشی اش

و از صداقتش نمی کاهی

قلبی را که در گوشه گوشه اش محبت می روید

جوانه می کند، گل می دهد

ستایش می کنم آغوشت را

آنگاه که پناهم می دهی

تا در سنگر تو آرامش را بیابم

و لختی بیاسایم

ستایش می کنم کلامت را

آنگاه که از مهر سیرابش می کنی

و به من می بخشی

و آنگاه که آهسته آهسته با خدای خود سخن می گویی

و من را نیز میهمان سجاده سبز خویش می کنی

ستایش می کنم خدایت را

که جهانی شگرف آفرید

و تو را

که به من بخشید

خدایی را که تو را اینگونه آفرید

درمانی نا خواسته!

محبتی بی دریغ!

ستایش می کنم خدایی را که تو را اینگونه قابل ستایش برای من آفرید...