به یاد مجتبی کاشانی

ذهن ما زندان است

           ما در آن زندانی

                         قفل آن را بشکن

                                      در آن را بگشای

                                                   و برون آی ازین دخمه ظلمانی

نگشایی گل من

         خویش را حبس در آن خواهی کرد

                               همدم جهل در آن خواهی شد

                                        همدم دانش و دانایی محدوده خویش

و در این ویرانی

        همچنان تنگ نظر می مانی

هر کسی در قفس ذهنی خود زندانی است

                                 ذهن بی پنجره دود آلود است

                                                 ذهن بی پنجره بی فرجام است

بگشاییم در این تاریکی روزنه ای

            بگذاریم زهر دشت نسیمی بوزد

بگذاریم ز هر موج خروشی بدمد

           بگذاریم که هر کوه طنینی فکند

بگذاریم ز هر سوی پیامی برسد

                بگشاییم کمی پنجره را

                             بفرستیم که اندیشه هوایی بخورد

                                               و به مهمانی عالم برود

                                             گاه عالم را درخود به ضیافت ببریم

بگذاریم به آبادی عالم قدمی

           و بنوشیم ز میخانه هستی قدحی

طعم احساس جهان را بچشیم

             و ببخشیم به احساس جهان خاطره ای

ما به افکار جهان درس دهیم

               و زافکار جهان مشق کنیم

                                   و به میراث بشر

                                            دین خود را بدهیم

                                                     سهم خود را ببریم

خبری خوش باشیم

               و خروسی باشیم

                       که سحر را به جهان مژده دهیم

نور را هدیه کنیم

            و بکوشیم جهان

                       به طراوت و ترنم

                              تسکین و تسلی برسد

و بروید گل بیداری، دانایی، آبادی

        در ذهن زمان

               و بروید گل بینایی، صلح، آزادی، عشق

                                                          در قلب زمین

ذهن ما باغچه است

                     گل در آن باید کاشت

                                    و نکاری گل من

                                          علف هرز در آن میروید

زحمت کاشتن یک گل سرخ

                     کمتر از زحمت برداشتن

                                         هرزگی آن علف است

گل بکاریم بیا

               تا مجال علف هرز فراهم نشود

بی گل آرایی ذهن

نازنین ؛

          نازنین ؛

                     نازنین

                      هرگز آدم ، آدم نشود.

اشک عشق

قطره؛ دلش دریا می خواست

خیلی وقت بود که به خدا خواسته اش رو گفته بود

هر بار خدا می گفت : از قطره تا دریا راهیست طولانی، راهی از رنج و عشق و صبوری، هر قطره را لیاقت دریا نیست!

قطره عبور کرد و گذشت

قطره پشت سر گذاشت

قطره ایستاد و منجمد شد

قطره روان شد و راه افتاد

قطره از دست داد و به آسمان رفت
 

و قطره؛ هر بار چیزی از رنج و عشق و صبوری آموخت
 

تا روزی که خدا به او گفت : امروز روز توست، روز دریا شدن!

خدا قطره را به دریا رساند

قطره طعم دریا را چشید

طعم دریا شدن را


اما؛ روزی دیگر قطره به خدا گفت: از دریا بزرگ تر هم هست؟

خدا گفت : هست!

قطره گفت : پس من آن را می خواهم

بزرگ ترین را، و بی نهایت را !


پس خدا قطره را برداشت و در قلب آدم گذاشت و گفت : اینجا بی نهایت است!

و آدم عاشق بود، دنبال کلمه ای می گشت تا عشق را درون آن بریزد

اما هیچ کلمه ای توان سنگینی عشق را نداشت

آدم همه ی عشقش را درون یک قطره ریخت

قطره از قلب عاشق عبور کرد!

و وقتی که قطره از چشم عاشق چکید. خدا گفت :

حالا تو بی نهایتی، زیرا که عکس من در اشــک عــاشق است! 

برگرفته از اندیشه نیک

بیست و یکم رمضان

مدرسه عشق

در مجالی که برایم باقیست

باز همراه شما مدرسه ای می سازیم

که در آن اول صبح

به زبانی ساده

مهر تدریس کنند

و بگویند خدا

خالق زیبایی

و سراینده عشق

آفریننده ماست

مهربانیست که ما را به نکویی

دانایی

زیبایی

و به خود می خواند

جنتی دارد نزدیک، زیبا و بزرگ

دوزخی دارد - به گمانم

کوچک و بعید

در پی سودایی ست

که ببخشد ما را

و بفهماندمان

ترس ما بیرون از دایره رحمت اوست

در مجالی که برایم باقیست

باز همراه شما مدرسه ای می سازیم

که خرد را با عشق

علم را با احساس

و ریاضی را با شعر

دین را با عرفان

همه را با تشویق تدریس کنند

لای انگشت کسی

قلمی نگذارند

و نخوانند کسی را حیوان

و نگویند کسی را کودن

و معلم هر روز

روح را حاضر و غایب بکند

و به جز از ایمانش

هیچ کس چیزی را حفظ نباید بکند

مغزها پر نشود چون انبار

قلب خالی نشود از احساس

درس هایی بدهند

که به جای مغز، دل ها را تسخیر کند

از کتاب تاریخ

جنگ را بردارند

در کلاس انشا

هر کسی حرف دلش را بزند

غیر ممکن را از خاطره ها محو کنند

تا ، کسی بعد از این

باز همواره نگوید: "هرگز"

و به آسانی همرنگ جماعت نشود

زنگ نقاشی تکرار شود

رنگ را در پاییز تعلیم دهند

قطره را در باران

موج را در ساحل

زندگی را در رفتن و برگشتن از قله کوه

و عبادت را در خدمت خلق

کار را در، کند و

و طبیعت را در جنگل و دشت

مشق شب این باشد

که شبی چندین بار

همه تکرار کنیم:

عدل

آزادی

قانون

شادی ...

در مجالی که برایم باقیست

باز همراه شما مدرسه ای می سازیم

که در آن آخر وقت

به زبانی ساده

شعر تدریس کنند

و بگویند که تا فردا صبح

خالق عشق نگهدار شما

گاهی برای رسیدن باید نرفت !

هر از گاهی توقف در ایستگاه بین راه، فرصت خوبیست برای دیدن مسیر طی شده و نگریستن به راهی که پیش روست. گاهی برای رسیدن باید نرفت!