امشب از درد نالیدم...
کاش می دانستی بیش از آنکه درد جسمم را بیازارد
روحم را در هم می شکند.
امشب به اندازه تمام ثانیه های عمرم
بر تو بر خویش و بر تنهایی و چشمان بارانی ام که در انتظار ماندند گریستم.
کاش بودی و دست های تنهایم را می فشردی
و من سر بر سینه مهرت می گذاشتم
تا بغض و ناباوری ام را برای همیشه به گور فراموشی بسپارم...
بهاری تو ، مرا چون خزانی از درد است
و فضای کوچه ی دلتنگ خاطرم سرد است
همیشه بی تو دلم های های غم دارد
و برگ برگ درختان باورم زرد است
دل غریب من آن ساقه ی شکسته ی عشق
پس از تو با غم غربت چه خوب خو کرده است
کجاست دست تو تا رام سازد این دل را
دلی که بعد تو بی آشیان و ولگرد است
تمام زندگی من فدای دو چشمانت
بیا کنار دلم که روزگار نامرد است
اگر چه قلب من از عشق می تپد اما
سرود زندگی بی تو بودنم درد است
زین همه خوبان به یک دلدار دل بستن چرا؟
بر یکی پیوستن و از جمله بگسستن چرا؟
هر بهاری در چمن روید هزاران تازه گل
در عزای یک گل پژمرده بنشستن چرا؟
یار، پیمان را چون به جامی بشکند
عهد این پیمان شکن ، یک عمر نشکستن چرا؟
خوبرویان عاشق دلخسته ی سیم و زرند
بهر این حق ناشناسان جان و دل خستن چرا؟
این همه از مهر مهرویان ، سخن گفتن خطاست
آنکه قدر دل نداند، دل بر او بستن چرا؟
دارا جهان ندارد
سارا زبان ندارد
بابا ستاره ای
در هفت آسمان ندارد
کارون زچشمه خشکید،
البرز لب فرو بست
حتی دل دماوند،
آتش فشان ندارد
دیو سیاه در بند،
آسان رهید و بگریخت
رستم در این هیاهو،
گرز گران ندارد
روز وداع خورشید،
زاینده رود خشکید
زیرا دل سپاهان
نقش جهان ندارد
بر نام پارس دریا،
نامی دگر نهادند
گویی که آرش ما
تیر و کمان ندارد
دریای مازنی ها،
بر کام دیگران شد
نادر! زخاک برخیز
میهن جوان ندارد
دارا! کجای کاری؟
دزدان سرزمینت
بر بیستون نویسند
دارا جهان ندارد
آییم به دادخواهی
فریادمان بلند است
اما چه سود،
اینجا نوشیروان ندارد
سرخ وسپید و سبز است
این بیرق کیانی
آما صد آه و افسوس،
شیر ژیان ندارد
کو آن حکیم طوسی
شهنامه ای سراید
شاید که شاعر ما
دیگر بیان ندارد
هرگز نخواب کوروش!
ای مهر آریایی!
بی نام تو،
وطن نیز نام و نشان ندارد
یک شبی مجنون نمازش را شکست بی وضو در کوچه لیلا نشست
عشق آن شب مست مستش کرده بود فارغ از جام الستش کرده بود
سجده ای زد بر لب درگاه او پُر ز لیلا شد دل پر آه او
گفت یا رب از چه خوارم کرده ای بر صلیب عشق دارم کرده ای
جام لیلا را به دستم داده ای وندر این بازی شکستم داده ای
نیشتر عشقش به جانم می زنی دردم از لیلاست آنم می زنی
خسته ام زین عشق،دل خونم نکن من که مجنونم تو مجنونم نکن
مرد این بازیچه دیگر نیستم این تو و لیلای تو... من نیستم
گفت ای دیوانه لیلایت منم در رگ پنهان و پیدایت منم
سالها با جور لیلا ساختی من کنارت بودم و نشناختی
عشق لیلا در دلت انداختم صد قمار عشق یکجا باختم
کردمت آواره صحرا نشد گفتم عاقل می شوی اما نشد
سوختم در حسرت یک یا ربت غیر لیلا بر نیامد از لبت
روز و شب او را صدا کردی ولی دیدم امشب با منی گفتم بلی
مطمئن بودم به من سر می زنی در حریم خانه ام در می زنی
حال این لیلا که خوارت کرده بود درس عشقش بی قرارت کرده بود
مرد راهش باش تا شاهت کنم صد چو لیلا کشته در راهت کنم