در ژرفای روح من ترانه ایست بی کلام
که در بذر قلبم می زید
او نمی خواهد بر صفحه نقش بندد.
او حس مرا به پنهان بودن می بلعد
و بر لبانم هم جاری نمی شود.
چگونه می توانم آن را بخوانم؟
از آن در هراسم
که با زمین و زمینی بیامیزد
برای چه کسی آن را بخوانم؟
که از ترس گوش های بد شنو در خانه روحم جا گرفته است.
آن هنگام که با چشمان درونم نظر افکندم
سایه سایه اش را دیدم
وقتی سرانگشتانم را لمس کردم لرزش آن را فهمیدم
کردار دستانم حضورش را چون دریاچه ای که باید برق ستارگان را بنمایاند احساس می کند.